اثر پیش درمانی با مهارکننده کانال های پتاسیمی 4- امینوپیریدین بر بیماری پارکینسون القا شده با سم 6- هیدروکسی دپامین در موش صحرایی

  زمینه: فعالیت آنزیم­های نوکلئاز و کاسپاز که پیام­های مرگ را هدایت و تقویت می­کنند و از این طریق سبب مرگ برنامه­ریزی شده سلول­ها می­شوند، وابسته به یون پتاسیم است.   هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر مهارکننده کانال­های پتاسیمی 4- امینوپیریدین (4-AP) بر بیماری پارکینسون در مدل حیوانی انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه تجربی در سال 1392 در دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. موش­های صحرایی نر نیم ساعت قبل از دریافت سم 6- هیدروکسی دپامین (6-OHDA) تا 7 یا 15 روز پس از آن میزان­های مختلف 4-AP را دو بار در روز دریافت کردند. 6-OHDA در گروه­های مدل حاد به ناحیه دسته مغزی جلویی (MFB) و در گروه­های مدل مزمن به استریاتوم در مغز تزریق شد و شدت پارکینسونیسم توسط آزمون­های رفتاری متداول ارزیابی شد. داده­ها با آزمون­های غیر پارامتریک کروسکال والیس و من ویتنی یو تحلیل شدند.   یافته­ها: در گروه­های مدل حاد، 4-AP با میزان 5/0 میلی­گرم به ازای هر کیلو وزن بدن (n=9) اثر قابل ملاحظه­ای بر علایم رفتاری بیماری نداشت، ولی در میزان 1 میلی­گرم (n=8) سبب کاهش معنی­دار شدت چرخش­های القا شده با اپومرفین و تا اندازه­ای بهبود یادگیری حرکتی در آزمون روتارد شد. در گروه­های مدل مزمن اگرچه میزان 1 میلی­گرم 4-AP (n=7) اثر معنی­داری بر کاهش شدت چرخش­ها و بهبود یادگیری حرکتی داشت، ولی میزان 5/0 میلی­گرم (n=8) بسیار مؤثرتر بود.   نتیجه­گیری: پیش درمان با 4-AP می­تواند مرگ نورون­های دپامینرژیک توسط سم 6-OHDA را کاهش دهد. از آنجا که مدل مزمن 6-OHDA بیش­تر شبیه بیماری پارکینسون در انسان است میزان­های پایین 4-AP برای درمان این بیماری پیشنهاد می­شود.